Seleziona dizionario:

Dizionario Italiano Friulano

sfiancare v.intr., v.tr.

  1. 1a
    v.tr. [CO] (provocâ un slac intai flancs o intes parts laterâls di alc) rompi, sflancâ
    • la piena ha sfiancato gli argini del torrente, la plene e à rot i arzins dal rivuat
    1b
    v.tr. [CO] (dilatâ o deformâ intune part laterâl cussì che e vegni fûr une curvadure) pleâ, arcâ, sflancâ
    • il camion ha sbandato in curva sfiancando il parapetto, il camion al à sbandât in curve pleant il parepet
    2a
    v.tr. [CO] (gjavâ fuarce, stracâ in mût ecessîf) discunî, scanâ, scunî, altr.trad. acanâ, canâ, disfâ, stracâ, stracuelâ
    • la fatica della partita ha sfiancato i giocatori, la fadie de partide e à scanât ducj i zuiadôrs
    • ha lavorato troppo, è sfiancato, al à lavorât masse, al è scanât
    2b
    v.tr. [CO] (indebilî in mût grâf) sflancâ, discunî, scanâ, scunî, altr.trad. acanâ, canâ, disfâ, indebilî, stracâ, stracuelâ
    • la malattia gli ha sfiancato le gambe, la malatie i à scunît lis gjambis
    3
    v.tr. [TS] sart. (vt. sciancare)
    4
    v.intr. [BU] (vt. sbandare2)