Seleziona dizionario:

Dizionario Italiano Friulano

affinare v.intr., v.tr.

  1. 1a
    v.tr. [CO] (fâ fin, sutîl o spiçât) insutilî, spiçâ, afinâ, altr.trad. spuntî
    • la ginnastica le ha affinato la vita, la gjinastiche i à insutilît la vite
    1b
    v.tr. [CO] (in particolâr de muse e dai lineaments, smagrî, insutilî) insutilî, smagrî, afinâ, altr.trad. inzentilî, sfilâ, slungjâ
    • gli anni che passano gli hanno affinato i lineamenti, i agns che a passin i àn smagrît la muse
    2
    v.tr. [CO] fig. (esercitâ une facoltât par che e deventi plui pronte e smirade) afinâ, fâ fin, altr.trad. sfrancjâ, spiçâ
    • aveva affinato l'intelligenza, al veve afinade o ancje fate plui fine la inteligjence
    3
    v.tr. [CO] (purificâ des scuriis, in particolâr un metal) afinâ, purificâ
    • affinare l'oro, afinâ l'aur
    fig. (purificâ, rafinâ) afinâ, sfrancjâ, altr.trad. inzentilî, purificâ
    • affinare la pronuncia, sfrancjâ la pronunzie
    (fâ deventâ un compuartament plui ben acetât par vie che al da segnâl di plui disponibilitât) afinâ, inzentilî, altr.trad. inzentilî, purificâ
    • affinare i modi, afinâ lis buinis manieris