Dizionari Talian Furlan

rancore s.m.

  1. 1
    s.m. [FO] (sintiment di fuart riviel viers di une persone, un ambient, une situazion, spec. par cause di un tuart, che nol ven metût fûr) rancûr, asse, altr.trad. animositât, bruseghin, garbure, inimicizie, malepâs, maluserie, marum, nimistât, pugne, rabie, ranzidum, ruze, urte, velen
    • c'era del rancore tra i fratelli, e jere asse tra i fradis
    (spec. tal pl., ognidune des causis dal riviel) rancûr, asse, altr.trad. animositât, bruseghin, garbure, inimicizie, malepâs, maluserie, marum, nimistât, pugne, rabie, ranzidum, ruze, urte, velen
    • lasciamo perdere i vecchi rancori, lassìn pierdi i rancûrs di prime