Dizionari Talian Furlan

disubbidiente adi., p.pres., s.m. e f.

  1. 1
    p.pres. [CO] (vt. disubbidire)
    2
    adi., s.m. e f. [CO] (che, cui che nol ubidìs) disubidient, altr.trad. berechin, indissiplinât, insubordenât, insurît, salvadi
    • è un cane disubbidiente, se lo si chiama non si avvicina, al è un cjan disubidient, se si lu clame nol torne dongje