Dizionari Talian Furlan

beffa s.f.

  1. 1
    s.f. [AD] (ingjan o mateç fat par ofindi cdn.) burlade, gabe, altr.trad. batarele, coionade, coionel, sblefe
    • gli fece una beffa, i fasè une gabe
    (peraule o tîr par mateâ) burlade, altr.trad. gabe, sblefe, sorade
    • una beffa pungente, une burlade che e beche
    • oltre al danno ha avuto la beffa, al à pierdût pro e capitâl o ancje al è restât bec e bastonât